«Φύλαγέ μου, Θεέ μου, τουλάχιστον όσα έχουν πεθάνει» λέει η Κική Δημουλά, η Ακαδημαϊκός μας και τολμώντας να παραφράσω ασεβώς τη μεγάλη μας ποιήτρια, λέω κι εγώ «Φύλαγέ μου, Θεέ μου, τουλάχιστον όσα δεν θα πεθάνουν ποτέ»
Κρίνοντας από την ιδιότητά μου του αρχιτέκτονα-πολεοδόμου, θα περίμενε κανείς να αναπτύξω ένα θέμα σχετικό με τον φυσικό ή τον αστικό χώρο, παρ’ όλο που η Αρχιτεκτονική έχει ως αφετηρία επιστημονικής προσέγγισης τον κοινωνικό χώρο.
Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 13ου Συμποσίου Ιστορίας Λαογραφίας- Βλάχικης Παραδοσιακής Μουσικής και Χορών της ΠΟΠΣΒ με θέμα «ΟΙ ΒΛΑΧΟΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ του ΣΤΡΥΜΟΝΑ». Το Συμπόσιο πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο 8-9 Σεπτεμβρίου 2012 στο αμφιθέατρο του ΕΠΑΛ Ηράκλειας Σερρών. Κατά την έναρξη των εργασιών τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή για τον πρόσφατα αδικοχαμένο τραγουδιστή Χρήστο Στεργίου από την Προσοτσάνη Δράμας. Μετά την χορευτικές επιδείξεις των χοροδιδασκάλων της ΠΟΠΣΒ στην κεντρική πλατεία της Ηράκλειας ακολούθησε βλάχικο γλέντι με συμμετοχή άνω των 1000 ατόμων.
Το έργο ενός Βενεδικτίνου μοναχού του 12ου αιώνα καταλήγει: «Από το ρόδο του πριν, υπάρχει μόνον το όνομα. Σ’ εμάς έχουν απομείνει ονόματα γυμνά».
Είναι η 2η φορά που οι τοπικές αρχές μου κάνουν την τιμή να με ορίσουν ομιλητή για τον στο ετήσιο μνημόσυνό του Ήρωα Γεωργάκη Ολυμπίου στο Λιβάδι μας. Και ελπίζω να είναι η τελευταία, όχι ειδικά για μένα, αλλά και για κάθε άλλον ομιλητή Λιβαδιώτη της διασποράς. Η άποψή μου είναι ότι το Λιβάδι μας, από το 1768 που δημιουργήθηκε το Αστικόν Σχολείον Λιβαδίου από τον Άνθιμο Ολυμπιώτη, είχε και έχει άξιους δασκάλους και καθηγητές, αλλά κυρίως και άξιους μαθητές, οι οποίοι μπορούν θαυμάσια να αυτοδιαχειρίζονται τέτοια θέματα. Θα πρέπει οριστικά και αμετάκλητα, τέτοιου είδους λόγοι σε ανάλογες εκδηλώσεις, να εκφωνούνται από ντόπιους. Επίσης ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Λιβαδίου έχει αξιολογότατα μέλη που μπορούν να αναλάβουν και αυτά. Η παλιά μου πρόταση, τον πανηγυρικό να τον εκφωνεί ο μαθητής που θα γράφει την καλύτερη έκθεση κάθε χρόνο για τη ζωή και το έργο του Ήρωα και να βραβεύεται γι’ αυτήν, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να επανεξεταστεί.