Πολλές φορές οι Συρρακιώτες όταν είχαν επισκέπτες ή ήταν μια γιορτινή μέρα και δεν είχαν κρέας, συνήθιζαν να μαγειρεύουν φασόλια ή γίγαντες με λάχανα στη γάστρα. Θεωρούνταν ένα φαγητό σχεδόν το ίδιο πλούσιο με το κρέας. Τα φασόλια τα έφερναν μαζί τους από τους τόπους όπου ξεχειμώνιαζαν ή τα αγόραζαν στο Παλιοχώρι ή στο Προσήλιο ερχόμενοι στο Συρράκο.
Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε πώς έκαναν τους γίγαντες ή τα φασόλια με λάχανα στη γάστρα. Η κα Σταυρούλα σύζ. Ηλία Μαγκλάρα μας τα μαγειρεύει στη γάστρα στο τζάκι του σπιτιού της. Την ευχαριστούμε πολύ! 

Το παρόν κείμενο αποτελεί έκφραση του ενδιαφέροντός μου για τη σχέση των κατοίκων της νότιας Πίνδου με το γενέθλιο τόπο.

Παλαιοχώρι και Συρράκο
Στο μακρινό παρελθόν, για εκατοντάδες χρόνια, το Παλαιοχώρι και το Συρράκο, αποτελούσε ενιαία κοινότητα, υπαγόμενη τότε στην ευρύτερη περιοχή του Μαλακασίου.
Η γεωγραφική έκταση αυτής της Κοινότητας άρχιζε απ’ την Αγία Παρασκευή Δρίσκου και έφτανε ως τον Μπάρο και τον Γαλαρόκαμπο. Ιδανικός τόπος για γεωργική παραγωγή στα παρόχθεια του Αράχθου και για την κτηνοτροφία στις απέραντες πλαγιές της Πρίζας και του Τσάρκου.
Προφανώς καθαρά κτηνοτροφικοί λόγοι επέφεραν τον χωρισμό των κοινοτήτων. Οι Συρρακιώτες με τα κοπάδια τους, λαός καθαρά κτηνοτροφικός, πολλές φορές κατέκλυζαν τις υπώρειες του Κύρκου κα της Αγίας Παρασκευής Χαλασμάτων και δημιουργούσαν αντιδικίες, ακόμη και χειροδικίες με τους γεωργοκτηνοτρόφους Παλαιοχωρίτες, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να φτάσουν στον χωρισμό.

Αν και δεν είμαι ιστορικός έπρεπε να γράψω το χρονικό για να αποδοθεί κάποτε φόρος τιμής στους ντόπιους και σε αυτούς που ήρθαν από μακρινά μέρη θυσιάζοντας εαυτούς για να λυτρωθεί αυτό το πανάρχαιο αλλά καταδικασμένο κομμάτι της ηπειρωτικής γης.