Οικονομία, επαγγέλματα, θρησκεία, εκκλησιαστικά μνημεία κ.α
Στα απότομα και απόκρημνα αντερείσματα των δυτικών πλευρών της Πίνδου, πάνω σε βράχους κοφτερούς και άγριους, που κάνουν το ανέβασμα εξαιρετικά δύσκολο κι επικίνδυνο, βρίσκεται σκαρφαλωμένο το χωριό των Καλαρρυτών.
Η ιστορία της οικογένειας Δουρούτη αποτελεί ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της ελληνικής εμπορικής διασποράς στο πρώτο μισό του 19ου αι. 1
Το «ρουφέτι τον αγογιάτον»
Στο παλιό κατάστιχο της «Ζωοδόχου Πηγής», ενός μικρού μοναστηριού στα νότια του Μετσόβου, επισημάναμε την παρακάτω καταγραφή: «1707 απριλίου 22 σίν θεο άγιο ηδού γράφομε τά όσα έδοσαν τό ρουφέτι τον αγογιάτον [1] και σίμερον τά γράφομε τα οσα εδοσεν ο καθένας και τα γράφομε τα ονόματα στίν πρόθεσι να φανουν ».
Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 150 χρόνια από τότε που ο W. Μ. Leake (1835) πέρασε από το Συρράκο και τους Καλαρρύτες και περιέγραψε με θαυμασμό αυτά τα δίδυμα βλαχοχώρια, ώστε να ασχοληθούν οι επιστήμονες με τη μελέτη του Συρράκου.
Το όμορφο νεοκλασικό κτίσμα της σημερινής εικόνας είναι γνωστό στους Λαρισαίους πάνω από έναν αιώνα. Πρόκειται για το κεντρικό κτίριο της Αβερωφείου Γεωργικής Σχολής, το οποίο είναι το πρώτο που αντικρίζει κάθε εισερχόμενος στους τεράστιους χώρους του οικοδομικού συγκροτήματός της.
Οι προβιομηχανικές κοινωνίες της Πίνδου και η συνολική τους παρουσία στο πλαίσιο των γεωγραφικών συνθηκών της ορεινής πραγματικότητας και των ιστορικών όρων που τις συγκρότησαν, αποτελούν τα τελευταία χρόνια αντικείμενο μελετών [1] .