Οι Βλάχοι της Ελλάδας, αποτελούν ένα από τα εκλεκτότερα και δυναμικότερα τμήματα του ελληνισμού, όπως αποδεικνύεται από τη συμμετοχή τους στους απελευθερωτικούς αγώνες, από τη συμβολή τους στην οικονομική ανάπτυξη του νέου Ελληνισμού και από τον κοινωνικό και πολιτιστικό ρόλο στη ζωή της σύγχρονης Ελλάδας.

Εκδόθηκε και κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα πραγματικά καλαίσθητο, ωραίο βιβλίο – φωτογραφικό λεύκωμα, καλοδεμένο με περίτεχνα ενισχυμένα σκούρα εξώφυλλα, στην πρόσοψη του οποίου δεσπόζει με αισθητική προσέγγιση ο τίτλος του «Η καρδιά της Πίνδου – Ανθούσα Ασπροποτάμου» και συνεχίζει στο ίδιο εξώφυλλο ένα καλοστημένο μικρό ορθογώνιο πλαίσιο με τρεις απόψεις (έγχρωμα τοπία) του χωριού, που δένει σε απίθανη αρμονία και χάρη την εικόνα αυτού του βιβλίου – λευκώματος, με το περιεχόμενό του.

Και μόνο αυτό το εξώφυλλο προσδίδει μια σοβαρή παρουσίαση και προϊδεάζει τον αναγνώστη για τα περαιτέρω.
Το πίσω μέρος του λευκώματος κλείνει με τους στίχους του Γ. Σεφέρη «Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής…», και με ένα όμορφο καλοδουλεμένο φαντασμαγορικό νοερό επίλογο και θα αδικούσε κανείς τον επιστολογράφο – σχολιαστή, αν δεν ξυπνούσε κάποιες ευαίσθητες χορδές και δεν απηχούσε μιαν ανάλαφρη λυρική δόνηση στην καρδιά του καλοπροαίρετου αναγνώστη.
Από τον πρόλογο του πονήματος τούτου ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως οι τρεις αυτοί φίλοι και συμπατριώτες (Ανθουσιώτες) ωθήθηκαν να παρουσιάσουν τη φιλότιμη αυτή εργασία τους από περισσή αγάπη και μόνο και από τον έντονο «σεβντά» προς την παράδοση του χωριού τους, δίχως να σκιάζεται αυτή από ψεγάδια ιδιοτέλειας ή κερδοσκοπικής επιδίωξης.

«Στο σύνορο» τιτλοφορείται το νέο βιβλίο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Βασίλη Νιτσιάκου, που κυκλοφορείται από τις εκδόσεις «Οδυσσέας».

Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο έργο (470 σελίδες), προϊόν πολύχρονης έρευνας στις δυο πλευρές του ελληνο-αλβανικού συνόρου. Μετά από μια κριτική εισαγωγική αναφορά στην έννοια της «διεθνικής  μετανάστευσης», στις νεότερες θεωρίες για το μεταναστευτικό φαινόμενο και στις σχετικές μεθόδους, ο συγγραφέας, με τον τρόπο των περιηγητών του 19ου αιώνα, λογοτεχνική διάθεση, αυτο-αναφορικότητα και, κυρίως, με την εθνογραφική μέθοδο της πυκνής περιγραφής, περιδιαβαίνοντας και διασχίζοντας συχνά τη γραμμή που οριοθετεί το ελληνικό από το αλβανικό κράτος, συγκροτεί αφηγήσεις που τέμνουν τα όρια των σχετικών επιστημονικών κλάδων και αναδεικνύουν το σύνορο ως σημαντικό μεθοδολογικό εργαλείο για την κατανόηση των συλλογικών ταυτοτήτων (τοπικών, εθνοτικών και εθνικών).

Ένα Λεύκωμα ταξιδεύει, κρατώντας στις αποσκευές του τη ζωή ενός χωριού χωμένου στην καρδιά της Πίνδου.

Εικόνες από το χθες και το σήμερα, εικόνες από τις τέσσερις εποχές του έτους, εικόνες σιωπής και ήχου από κλαρίνο, εικόνες κοινής ζωής και παραδόσεων, εικόνες φύσης και ανθρώπων, ψηφίδες που παλεύουν να συμπληρώσουν τη μεγάλη εικόνα ενός μικρού χωριού, βαφτισμένου από τον Ασπροπόταμο-Αχελώο με ελατίσιο ξύλο, βουνίσια πέτρα και ποταμίσιο γλυκό νερό: Ανθούσα.

Ένα Λεύκωμα-καράβι, που βιράρει με προορισμό τις καρδιές ανθρώπων που νοσταλγούν, ονειρεύονται, δραπετεύουν από την καθημερινή τύρβη και πάνω απ' όλα χαίρονται σαν παιδιά την επαφή με τη φύση και τους ανθρώπους της.

"Παρακαλούμε να απενεργοποιήσετε τα κινητά σας τηλέφωνα": σ' αυτό το ταξίδι πομπός και δέκτης είναι η ψυχή.