Όλο το χειμώνα ο Πίνδος μένει βουβός, ήσυχος δεν ακούγεται καθόλου. Νομίζει κανείς, πως κοιμάται κάτω απ’ το παχύ κάτασπρο πάπλωμα των χιονιών, βυθισμένος σ’ έναν ύπνο ολοκλήρων μηνών.

Οι Βλάχοι (Καραγκούνηδες) της Ακαρνανίας αποτελούν σήμερα τη νοτιότερη βλαχόφωνη γλωσσική ομάδα στην Ελλάδα αλλά και στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο.

Δεν είχα σκοπό να σας μιλήσω για τους Καλαρρύτες, το αρχοντοχώρι της Πίνδου. Πιέζω τον εαυτό μου να μη κουβεντιάζω πια γι’ αυτό γιατί αν αρχίσω δε σταματάω. Το ‘χω κληρονομημένο πατέρα, πάππου, προπάππου το κουσούρι, όπως εξάλλου όλοι οι Καλαρρυτιώτες να μιλάνε συνέχεια για τους Καλαρρύτες λες και δεν υπάρχουν άλλα δοξασμένα ορεινά χωριά στην Ήπειρο και την Ελλάδα.
Με ξέρουν Μαργαριτιώτη. Είμαι λόγω γέννησης και μάλιστα «φανατικός». Οι ρίζες όμως είναι εκεί ψηλά στης Πίνδου της κορυφές, στους Καλαρρύτες όπου είναι γεννημένοι ο πατέρας και η μάνα μου. Ραφτάδες οι Μπακαγιανναίοι (Τσαλέκιδες για να ξεχωρίζουν από τους Μπουρικιώτες, τον άλλο κλάδο των Μπακαγιανναίων), Αργυροχρυσοχόοι οι Σιαμαίοι. Το άλλο όμως μπορεί να ήταν αφού δεν ήταν κτηνοτρόφοι;

Επανεκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ, με μαλακό καπάκι, μικρότερο σχήμα και σαφώς πιο προσιτή τιμή, ο δεύτερος τόμος, Οι Μητροπόλεις και η Διασπορά των Βλάχων, της βραβευμένης από την Ακαδημία Αθηνών τετράτομης ενότητας "Μελέτες για τους Βλάχους" του Αστέριου Ι. Κουκούδη.

Με ορόσημο το 1769, το έτος της πρώτης «καταστροφής» της Μοσχόπολης, οι Βλάχοι ξεκινούν την πλέον βεβαιωμένη «Διασπορά» τους από το Νότο προς το Βορρά. Μεγάλες ή μικρότερες ομάδες εγκαταλείπουν το μητροπολιτικό τους χώρο στη ραχοκοκαλιά της Πίνδου, προς τον ορίζοντα των Βαλκανίων και ακόμη πιο πέρα. Πλημμυρίζουν τα μακεδονικά εδάφη, δημιουργώντας νέους οικισμούς στα ορεινά και παροικίες στις αναπτυσσόμενες πολιτείες. Φτάνουν στις πλαγιές της Ροδόπης, του Δυτικού Αίμου και τις πολιτείες της Βουλγαρίας. Εδραιώνουν εγκαταστάσεις στις πόλεις του Κοσόβου και της Σερβίας.