Για να προσδιορίσουμε την μουσικοχορευτική παράδοση των Βλάχων, θα πρέπει να μιλήσουμε για την ύπαρξη τοπικών παραδόσεων, οι οποίες εντάσσονται βέβαια μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, το οποίο καθίσταται αυτομάτως πλουσιότερο και γονιμότερο. Η ευρεία γεωγραφική διασπορά των Βλάχων και οι αναπόφευκτες επιρροές τις οποίες δέχονται από τα διάφορα περιβάλλοντα, συντελούν στη διαμόρφωση τοπικής μουσικοχορευτικής παράδοσης, η οποία μπορεί να διαφέρει από τόπο σε τόπο, αλλά κρατά και ένα γενικότερο χαρακτήρα, ο οποίος διαμορφώθηκε διαχρονικά από την κοινή χρήση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των Βλάχων, ως κλειστής πληθυσμιακής ομάδας.
Για παράδειγμα υπάρχουν σε όλο τον Ελλαδικό χώρο κοινοί χοροί και τραγούδια Βλαχόφωνα και Ελληνόφωνα, αλλά υπάρχουν και διαφοροποιήσεις ή παραλλαγές πάνω στο ίδιο μουσικοχορευτικό μοτίβο κατά τόπους, όπως υπάρχουν και ιδιαίτερες μουσικοχορευτικές παραδόσεις από περιοχή σε περιοχή.
Σημείο συνάντησης το Νεστόριο Καστοριάς για τα μέλη και τους φίλους του Συλλόγου Πεζοπορίας-Ορειβασίας Τρικάλων και δρομολόγιο μέσω του χωριού Πεύκος. Ακολουθώντας τις ταμπέλες περνάμε σωρούς από πέτρες που μοιάζουν με διαλυμένα χωριά. Πρώτο το Λιανοτόπι που φημιζόταν για τη σχολή αγιογράφων του και κατόπιν το μουσουλμανικό Βερτενικ. Πλησιάζοντας στη Γράμμουστα το τοπίο αλλάζει εντελώς, οι καταπράσινες απαλές γραμμές των βοσκοτόπων σχηματίζουν ένα μαγευτικό ανάγλυφο που όταν το αντικρίζεις σούρουπο μοιάζει εξωπραγματικό, ασυνήθιστο.
ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ
Η ενδυμασία είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κεφάλαιο στην ιστορία και παράδοση του Λιβαδίου. Διαθέτει πολλά πρωτότυπα και μοναδικά στοιχεία που ενθουσιάζουν κάθε ειδικό και μη. Είναι κρίμα που διάφοροι "ειδικοί" , "συλλέκτες" και "μουσεία" δεν πρόσεξαν αυτόν το θησαυρό. Οι "ειδικοί" της Αθήνας περιορίζονται συνήθως στα εύκολα, τα αθηναϊκά και σε έτοιμες δουλειές που παίρνουν από διάφορους φορείς ή μεμονωμένα άτομα.
Το "καϊρούκι" και η κυρατζίδικη στολή υπάρχουν μόνο στο Λιβάδι. Το ίδιο και υπέροχες παραλλαγές της κτηνοτροφικής στολής. Στα ενδύματα κατατάσσονται τα περίφημα κιλίμια, οι φλοκάτες, τα μάλλινα προσκεφάλια, τα καταπληκτικά κεντήματα κλπ.
Η Αετομηλίτσα (το Ντένισκο με το παλιό) είναι βλαχοχώρι του νομού Ιωαννίνων σκαρφαλωμένο στις νότιες πλαγιές του Γράμμου. Είναι το βορειότερο χωριό του νομού στα Αλβανικά Σύνορα και με υψόμετρο πλατείας 1.500 μ. κατέχει την πρωτιά σ’ όλη την Ελλάδα. Παλιό κεφαλοχώρι το Ντένισκο είχε γνωρίσει άνθιση τον 18ο, τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα. Οικονομικά αυτοδύναμο τότε είχε γύρω στα 40.000 αιγοπρόβατα, ενώ οι αγωγιάτες και οι έμποροι του χωριού έφταναν μέχρι τον Αυλώνα της Βορείου Ηπείρου ή τη Νιγρίτα των Σερρών και διακινούσαν προς τα εκεί τα προϊόντα τους και αντίστροφα. Μεγάλες όμως ήταν και οι δοκιμασίες που γνώρισε το Ντένισκο ακόμη και μετά την απελευθέρωση απ’ τους Τούρκους. Πρωταγωνίστησε κατά την εποχή του 1930 στην εξόντωση των κλεφτών που λυμαίνονταν την περιοχή. Υστερα χτυπήθηκε από τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, αλλά κυριολεκτικά διαλύθηκε με τον εμφύλιο πόλεμο.