Από τα τετράψηλα και χιονοσκεπασμένα κορφοβούνια του Πίνδου προβαίνει κρυφά - κρυφά το γλυκοχάραμα, ραντίζοντας, κατά τον ποιητή, με δροσιά το κάθε πάτημα του.
Σὰν ποτάμι τὸ αἷμα ἐγίνη καὶ κυλάει στὴ λαγκαδιά, καὶ τὸ ἀθῶο χόρτο πίνει αἷμα ἀντὶς γιὰ τὴ δροσιά.
Παντοῦ φόβος καὶ τρομάρα καὶ φωνὲς καὶ στεναγμοί. παντοῦ κλάψα, παντοῦ ἀντάρα, καὶ παντοῦ ξεψυχισμοί.
(Διονύσιος Σολωμὸς, Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν)x
Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι ένα κορυφαίο έργο της πρώιμης νεοελληνικής λογοτεχνίας, το έμμετρο ρομάντσο Ερωτόκριτος, που γράφτηκε από τον Κρητικό ποιητή Βιτσέντζο Κορνάρο, γύρω στα 1600 ή ίσως λίγο αργότερα, όταν η Κρήτη βρισκόταν ακόμα υπό βενετική κυριαρχία.
Ανασφαλείς έπειτα από την ήττα τους στο µέτωπο της Αλβανίας οι Ιταλοί ανέχτηκαν, αδιαφόρησαν ή θώπευσαν επίδοξους που επιθυµούσαν οικονοµική ευαρέσκεια, διευκολύνσεις, εξουσία ή µεγαλεία.
Χειμώνιασε. Χιόνια πολλά σ' τα κορφοβούνια πέφτουν, Ρεύουν τα φύλλα των κλαριών, ξισκιώνουν τα λογγάρια,
Θολώνουν η νεροσυρμές, η βρύσες κρουσταλλιάζουν κ' οι τσελιγγάδες κουβαλούν σ' τους κάμπους τα κοπάδια.
Ήταν Σάββατο 18 Δεκεμβρίου του 1943. Μια καθημερινή ημέρα για τους φιλήσυχους Καλαρρυτινούς κτηνοτρόφους και τις οικογένειές τους, στην Γκιούλμπερη.