Παραδοσιακές φορεσιές

Η φορεσιά ενός λαού εκφράζει άμεσα το αισθητικό επίπεδο και τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες του τόπου της καταγωγής τους. Στις φορεσιές τις ανδρικές και τις γυναικείες υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: η ανδρική στολίζεται από κεντήματα πολλές φορές λίγα και σε αυστηρή γραμμή ενώ η γυναικεία ποικίλλεται από την έμφυτη φιλαρέσκεια της γυναίκας και την ισχυρότερη κλίση της προς τον καλλωπισμό και το στολίδι μαζί με το γεγονός ότι το ράψιμο και το κέντημα της γυναικείας φορεσιάς ανήκουν στο μεγαλύτερο τους μέρος στο χώρο της οικιακής χειροτεχνίας που επηρεάζεται άμεσα από τοπικές πατροπαράδοτες συνήθειες.
Το Συρράκο του οποίου η αρχιτεκτονική, τα παλαιότατα υδραγωγεία, τα γεφύρια, οι εκκλησίες και τα σπίτια χτισμένα με πελεκητή άσπρη πέτρα, η διαρρύθμιση τους σε χώρους υποδοχής, βοηθητικούς, αποθηκευτικούς, καλοκαιρινούς και χειμωνιάτικους έδειχναν ότι οι κάτοικοι ήταν έτοιμοι ν' αντιμετωπίσουν μεγάλους και μακρείς χειμώνες και ζεστά καλοκαίρια.

Η Ανδρική Βλάχικη φορεσιά του Περιβολίου Γρεβενών
Εδώ θα μιλήσω για την ανδρική φορεσιά του Περιβολιού «ΤΣΙΠΟΥΝΙΛΗ» Αλμπιλη – λέιλη (Τα άσπρα και τα μαύρα). Η Περιβολιώτικη Ανδρική επίσημη φορεσιά η γαμπριάτικη μέχρι το 1925 περίπου αποτελείτο από άσπρο πουκάμισο και άσπρα χολέβια αλλά από τότε και εντεύθεν μέχρι την εποχή του μεσοπολέμου άλλαξε και η επίσημη ήταν το μαύρο πουκάμισο και μαύρα χολέβια με το τσιπούνι και το υπόλοιπο εξοπλισμό.

Φορεσιά αποτελείτο:

1. Οι άνδρες κατάσαρκα φορούσαν την μάλλινη φανέλλα που ήταν χρώματος άσπρη ή θαλασσί πλεγμένη στο χέρι, επίσης φορούσαν σώβρακο και αυτό μάλλινο του ιδίου χρώματος πλεγμένο επίσης στο χέρι το χειμώνα και το καλοκαίρι υφασμάτινο.
2. Το πουκάμισο όπως προανέφερα ήταν χρώματος μαύρο ή άσπρο, το μαύρο ήταν συνήθως μεταξωτό γυαλιστερό και το άσπρο ήταν κάμποτ αρίστης ποιότητας. Κούμπωνε στο στήθος μπροστά και κατέληγε σε γιακά παπαδίστικο κάνοντας δίπλα από τα κουμπιά πέντε πιέτες δεξιά και αριστερά. Από την μέση και κάτω μέχρι το γόνατο που έφτανε έκανε αρκετές σούρες μόνο μπροστά. Το μανίκι ήταν φαρδύ και κούμπωνε στο καρπό του χεριού.

  Μία από τις κυριότερες εκφράσεις της λαϊκής μας παράδοσης είναι η παραδοσιακή φορεσιά,όπου διακρίνουμε πολλά στοιχεία των αρχαιότερων εποχών.1 Διάφορα τμήματα της ανδρικής και γυναικείας φορεσιάς συνεχίζουν άλλα την αρχαία ελληνική κι άλλα τη βυζαντινή τους παράδοση.Από το κοντό στρατιωτικό χιτώνιο που στερεώνεται με ζώνη γύρω στην οσφυϊκή χώρα και το οποίο είχε πολλές λεπτές κανονικές πτυχές,προέρχεται εξελιγμένη η πολύπτυχη φουστανέλα, που δίνει κατ’ επέκταση το όνομά της σε όλη την ενδυμασία.2 Στα ρωμαϊκά χρόνια η στολή με τον πολύπτυχο χιτώνα  καθιερώθηκε σ’όλα  τα μισθοφορικά στρατεύματα,επομένως και στα ελληνικά κι αποτελεί την προδρομική μορφή της νεοελληνικής φουστανέλας.«Η φουστανέλα κατά τον Στίλπωνα Κυριακίδη(καθηγητή λαογραφίας) κατάγεται από το δωρικό χιτώνα».3

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ
Η ενδυμασία είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κεφάλαιο στην ιστορία και παράδοση του Λιβαδίου. Διαθέτει πολλά πρωτότυπα και μοναδικά στοιχεία που ενθουσιάζουν κάθε ειδικό και μη. Είναι κρίμα που διάφοροι "ειδικοί" , "συλλέκτες" και "μουσεία" δεν πρόσεξαν αυτόν το θησαυρό. Οι "ειδικοί" της Αθήνας περιορίζονται συνήθως στα εύκολα, τα αθηναϊκά και σε έτοιμες δουλειές που παίρνουν από διάφορους φορείς ή μεμονωμένα άτομα.
Το "καϊρούκι" και η κυρατζίδικη στολή υπάρχουν μόνο στο Λιβάδι. Το ίδιο και υπέροχες παραλλαγές της κτηνοτροφικής στολής.  Στα ενδύματα κατατάσσονται τα περίφημα κιλίμια, οι φλοκάτες, τα μάλλινα προσκεφάλια, τα καταπληκτικά κεντήματα κλπ.