Από τη Γράμμουστα στη λεκάνη του Στρυμόνα

Πανοραμική άποψη της Γράμμουστας από ΒόρειαΕκλεκτοί προσκεκλημένοι, κυρίες και κύριοι

Οφείλω ευχαριστίες στον πρόεδρο της Ομοσπονδίας μας και την οργανωτική επιτροπή για την ευγενική τους πρόσκληση, η οποία μου δίνει την ευκαιρία να αναπτύξω αυτή την εισήγηση.   
Σίγουρα πολλοί από σας αγαπητοί φίλοι,  έλκουν την καταγωγή τους, από την Γράμμουστα, η από την ευρύτερη περιοχή του Γράμμου, αυτήν την Μητρόπολη του Βλαχόφωνου Ελληνισμού. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μαζί μία γνωριμία με τη Γράμμουστα, έχοντας σαν βοηθό τις δυνατότητες που μας παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία.

Βλάχικοι νομαδοκτηνοτροφικοί πληθυσμοί, οικισμοί και εγκαταστάσεις στο Σαντζακι Σερρών στα 1900

Γραμμουστιάνοι στα χειμαδιά Είναι γνωστό [1] από την ιστοριογραφία περί Βλάχων πως μία σειρά από ιστορικά γεγονότα, στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα, στάθηκαν αφορμές και αιτίες για τη μαζική διασπορά βλάχικων πληθυσμών από τις ορεινές μητροπολιτικές περιοχές τους κατά μήκος της Πίνδου και των προεκτάσεών της. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι Βλάχοι που, ακολουθώντας τα κύματα των εξόδων, αναζήτησαν ασφάλεια και τρόπους επιβίωσης πέρα από τον ποταμό Αξιό, το μέχρι τότε ανατολικό γεωγραφικό όριό τους, όπου δε συνάντησαν προηγούμενους τοπικούς βλάχικους πληθυσμούς.

 

Επιστολή ενημέρωσης προς το Συμβούλιο της Ευρώπης - 7/9/2012

Παγκόσμια Βλάχικη ΑμφικτιονίαΑξιότιμες/οι κυρίες/οι  

Πρωτόγνωρη επίδειξη θράσους αποτελεί η δήθεν διακήρυξη των φερέφωνων της πάλαι ποτέ προπαγάνδας και αυτοαποκαλούμενων «Μακεδονοαρμάνων» στο Κρούσεβο της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, στις 5 Αυγούστου 2012, στην οποία τονίζεται ότι οι Αρωμούνοι αποτελούν τάχαμου αυτόχθονα λαό των Βαλκανίων με διακριτή συνείδηση, κουλτούρα και γλώσσα και στην οποία, μεταξύ άλλων, ζητείται να αναγνωριστούν οι Βλάχοι ως μειονότητα και περιφερειακός λαός (regional people) δίχως πατρίδα.

 

Ο ρόλος των Πολιτιστικών Συλλόγων στο σημερινό γίγνεσθαι και η σχέση τους με τα πατρώα εδάφη

Λιβάδι Ολύμπου-Λαογραφικό μουσείο«Φύλαγέ μου, Θεέ μου, τουλάχιστον όσα έχουν πεθάνει» λέει η Κική Δημουλά, η Ακαδημαϊκός μας και τολμώντας να παραφράσω ασεβώς τη μεγάλη μας ποιήτρια, λέω κι εγώ «Φύλαγέ μου, Θεέ μου, τουλάχιστον όσα δεν θα πεθάνουν ποτέ»

Κρίνοντας από την ιδιότητά μου του αρχιτέκτονα-πολεοδόμου, θα περίμενε κανείς να αναπτύξω ένα θέμα σχετικό με τον φυσικό ή τον αστικό χώρο, παρ’ όλο που η Αρχιτεκτονική έχει ως αφετηρία επιστημονικής προσέγγισης τον κοινωνικό χώρο. 

Αναζήτηση