Διάβασα το βιβλίο του Weigand (διαπρεπής Γερμανός ρωμανιστής, βαλκανολόγος, σλαβολόγος, λεξικογράφος, διαλεκτολόγος και εθνολόγος), με τίτλο «Οι Αρωμούνοι(Βλάχοι) ,Τόμος Α, ο χώρος και οι άνθρωποι» σε μετάφραση του γεωγράφου καθηγητή  Thede Kahl .To βιβλίο προλογίζουν το Δ.Σ. του Φιλολογικού ,Ιστορικού, Λογοτεχνικού Συνδέσμου Τρικάλων, ο μεταφραστής και ο έγκριτος  ρωμανιστής βαλκανολόγος Δρ Αχιλλέας Λαζάρου.Μεταφράστηκε στα ελληνικά το 2001 (ενώ είχε γραφτεί το 1895).

    Η συνεχιζόμενη και κλιμακούμενη τελευταία ποικιλότροπη προπαγανδιστική εκστρατεία, η οποία εκπορεύεται  από το εξωτερικό και έχει ως στόχο τους Βλάχους της Ελλάδας χρησιμοποιεί ,όπως παλιά (ρουμάνικη προπαγάνδα), και το βιβλίο  αυτό ως πηγή για την επίτευξη των στόχων της(άποψη του Φ.Ι.Λ.Ο.Σ.). Έτσι καλώς έκανε ο Φ.Ι.Λ.Ο.Σ να εκδώσει το βιβλίο στα ελληνικά  για να ενημερωθεί και το ελληνικό κοινό, να  μελετήσει  και να σχηματίσει  προσωπική άποψη.

«Πήρεν ο Απρίλης δώδεκα κι ο Μάης δεκαπέντε / βγήκαν οι βλάχοι στα βουνά βγήκαν κι οι βλαχοπούλες / βγήκαν τα μπούτσκα πρόβατα με τα λαμπρά κουδούνια...»

Το Λύκειο των Ελληνίδων Ξάνθης φιλοξενεί στο Μουσείο Ιστορίας Ελληνικής Ενδυμασίας (Αγ. Γεωργίου 1, 2ος Όροφος, Ξάνθη) τη συλλογή του Γιάννη Δαδαλιάρη με τίτλο «Βλάχων Χαρές και Άσματα».

Μια προσπάθεια προσέγγισης της ιδιαίτερης ελληνικής ομάδας των Βλάχων μέσα από τις χαρές του γάμου.
Θα παρουσιαστούν ενδυμασίες, δρώμενα και έθιμα της γαμήλιας τελετής των Βλάχων της Νότιας Πίνδου, αλλά και της ευρύτερης περιοχής Μακεδονίας και Θράκης.
Το υλικό συγκεντρώθηκε μετά από πολυετή επιτόπια έρευνα και πρόκειται σπάνιο ενδυματολογικό υλικό που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά.

Θα συμμετέχει ο Σύλλογος Βλάχων Ν. Σερρών «Γεωργάκης Ολύμπιος».
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 2 Δεκεμβρίου 2010
Ώρες λειτουργίας καθημερινά 18:00 – 22:00.

Παιχνίδια μιας άλλης εποχής, βγαλμένα από "σκουριασμένες" μνήμες, παιχνίδια αιματηρά, επηρεασμένα από τη βαρβαρότητα του πολέμου, αλλά και παιχνίδια ρομαντικά με ένα τσούρμο πιτσιρικάδων να τρέχει στο άγνωστο κυνηγώντας το όνειρο καβάλα σε ξύλινα άλογα, παίζανε κάποτε τα παιδιά στο Λιβάδι του Ολύμπου. Ήταν η εποχή που τα κορίτσια είχαν για παιχνίδι τις αυτοσχέδιες κούκλες και τα αγόρια μπάλες φτιαγμένες από κουρέλια, τις οποίες κλωτσούσαν ανελέητα. Ήταν οι εποχή που τα κορίτσια παίζανε κουτσό πάνω στο χώμα ή πηδούσανε σχοινάκι, και τα αγόρια έπαιζαν με τις σφεντόνες ή με τους πήλινους βόλους. Ήταν η εποχή που στα παιχνίδια «δούλευε» η ομάδα. Ο πόλεμος που σήμερα παίζουν τα παιδιά στις οθόνες του υπολογιστή, στο μεταπολεμικό Λιβάδι ήταν ένας αιματηρός πετροπόλεμος που ξεκινούσε το καλοκαίρι του Αϊ Γιαννιού και συνεχιζόταν το χειμώνα με το χιονοπόλεμο με χιονομπάλες που έκρυβαν μέσα τους πέτρες. Άλλωστε τι άλλο θα μπορούσαν να παίξουν τα παιδιά που είχαν ζήσει τον πόλεμο;