«Η Μοσχόπολις δύναται να καυχηθή, ότι έσχεν ήδη τον δέκατον έβδομον αιώνα και έτι μάλλον τον δέκατον όγδοον άντρας λογίους, οίτινες διά της φιλεργίας αυτών και των συγγραφών ουκ ολίγον συνετέλεσαν εις την ανύψωσιν της αγωγής του υπό των τυράννων δυναστευομένου ελληνικού έθνους».¹

«Scripta manent, verba volant», έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι και, πράγματι, αυτό που καταγράφεται πάντα περισώζεται.

Τον είχε φάει το όνομα. Δίχως αυτό θα μπορούσε να είχε κάνει κι αυτός κάτι στη ζωή του. Όχι ρεμάλι, καθώς είχε τώρα καταντήσει.

Το 1920 ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπογράφει τη συνθήκη των Σεβρών, και στο άρθρο 12 της «Συνθήκης μεταξύ των προεχουσών συμμάχων και συνησπισμένων δυνάμεων και της Ελλάδος περί προστασίας των εθνικών κλπ μειονοτήτων», επαναλαμβάνει τις δεσμεύσεις της Ελλάδος που αναγραφόταν στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου όσον αφορά τις βλάχικες κοινότητες: